تقدیم به محمد مختاری

سرودی خواند و رفت

                              بی آنکه بداند

                                                  چه داغی بر دلهایمان نهاد

و ما این نهال را

                     مراقبیم

                               تا درختی تنومند شود

و امید دارم که

                     و من در این نیمه شب امید دارم که

                                                                    و از اعماق قلبم امید دارم که

روزی

           -شاید زود، شاید دیر-

                                         این نهال رشد خواهد یافت

در قلب هایی که به وسعت دنیاست

                                                و ریشه اش

                                                                  ریشه ی ظلم را خواهد زد

آن روز را می بینم

                           و آن را حس می کنم

و این احساس

              مرهمی است بر داغ دلم...