جملات مغرضانه ی یک عدد دیازپام

که اِهِن و تِلِپ اضافی دارد

جملات مغرضانه ی یک عدد دیازپام

که اِهِن و تِلِپ اضافی دارد

وای خدا، نابودم کن که دارم تو این عصر زندگی می‌کنم :(

دیشب بعد از مدت‌ها فرصتی پیدا شد که فیلم ببینم. البته نه اینکه تو این "مدت‌ها" فرصتی برای فیلم دیدن نداشته باشم، بهتره جملمو تصحیح کنم و بگم بعد از مدت‌ها حسی پیدا شد که فیلم ببینم.


دفعات قبل که می خواستم فیلم ببینم، بیشتر حسش بود که آهنگ گوش بدم و مدام تو تلگرام پرسه بزنم.  اما دیشب که تو هاردم دنبال یه فیلم می‌گشتم، برخوردم به پوشه فیلم‌های دیوید لینچ. فیلم‌های لینچ رو تقریبا 5-6 سال قبل برای یک دوست عزیزی دانلود کرده بودم که بهش برسونم. فیلم‌ها رو بهش رسونده بودم ولی خودم ندیده بودمش و این پوشه گوشه هاردم بود فقط. شاید به خاطر اینکه از سبک فیلم‌های لینچ خوشم نمیومد.  (آخ گفتم یک دوست قدیمی، فردا یادم باشه بهش یه پیامی بدم)


فیلمی که دیشب انتخاب کردم Eraserhead  (کله پاک کن) مال سال 1977 بود. بی اغراق از یک ساعت و نیم فیلم حتی یک سکانس، حتی یک نماد، حتی مفهوم کوچکترین نشونه‌ای رو هم نفهمیدم! هیچی! در مجموع حدود 2 دقیقه دیالوگ داشت. هیچ هیچ هیچ نفهمیدم! اصلا نفهمیدم موضوع و مفهوم چی بود، هیچ برداشتی از فیلم نداشتم!


من معمولا نشانه‌ها و ایهام‌های فیلم‌ها رو تشخیص می‌دم ولی خب از این فیلم هیچی نفهمیدم. فقط اگه بخوام حدس بزنم می‌گم فیلمی در مذمت شهوت‌گرایی عصر مدرن بود.


معمولا عادت دارم بعد از دیدن فیلم‌ها، نقدهای فیلم رو می‌خونم. کشف رموز فیلم‌ که موقع دیدن فیلم ازش غافل شدم برام خیلی جذابه. وقتی نقد این فیلم رو خوندم تازه متوجه شدم چقدر چقدر چقدر فیلم پر محتوایی بود. عالی. اصلا یک چیز متعالی.  وقتی سکانس‌ها رو با جزئیات شرح می‌دن متوجه عمق مفهوم فیلم می‌شی. اونوقت بود که دوست داشتم برم دیوید لینچ رو بغل کنم، ببوسمش بگم عجب چیزی ساختی. واقعا درست گفتی. حرف دلمو زدی. و البته افسوس بخورم بخاطر اینکه چیزی که اون 40 سال پیش از نسل ما پیش‌بینی کرده بود، چقدر به واقعیت نزدیک شده. چقدر ملموس. چقدر شبیه همون موجودات پلید و بی‌احساس و بی‌رحم شدیم آدمای زمان ما... اگه دسترسی به فیلمش ندارین، نقدشو بخونین. خیلی خوبه ===»  +

3650

تقریبا ده سال گذشت. پیش دانشگاهی بودم. چند ماه بعد از گرفتن گواهینامه گمش کردم. از بس ذوق داشتم بابت گرفتن گواهینامه, که حتی میخواستم پیاده برم بقالی ماست بخرم هم گواهینامم همرام بود. هنوز بعد ده سال احتمال میدم اون روزی که داشتم از مدرسه برمیگشتم و به خاطر گرما کاپشنم رو دستم گرفته بودم از جیبش افتاد.  ده ساله که این فرضیه به قوت خودش باقی مونده ولی هنوز مدرکی در اثبات یا ردش وجود نداره.

در هر صورت حوالی ده سال پیش بود و من یه جوون 18 ساله محسوب میشدم که برای درخواست گواهینامه المثنی به  پلیس+10 سر خیابون شهبند رفته بودم.

یادمه تو گیر و دار کار اداریش که هنوز از یادش احساس حوصله سررفتگی میکنم, یه مرد نسبتا چاق تقریبا 35 ساله با این پیرهن هاوایی ها و کیف کمری نظرمو جلب کرد. اونموقع این تیپا مرسوم نبود. اومده بود پاسپورت بگیره.  اون لحظه یک حسی شبیه حسرت آمیخته به تحسین که کمی با تعجب مخلوط شده بود اومد سراغم. به نظرم خیلی ازم دور میومد..

ده سال از اون روز گذشت. امروز که برای گرفتن پاسپورت اومدم پلیس+10 سر خیابون شهبند, وقتی منتظر انجام شدن کارهای اداری بودم, باجه بغلی یه جوون 18-19 ساله یک سری کارای مربوط به سربازیشو انجام میداد. یک لحظه دیدمش و دیدم که داره منو میبینه. یک نگاه کوتاه عجیبی بهم کرد.

دوست داشتم فقط یک جمله بهش میگفتم
(سعی کن ده سال آیندتو شبیه ده سال گذشته من نگذرونی)

باید سر به جنون زد

 این هفته‌ها و روزها خیلی برام مهمن و خیلی کار واسه انجام دادن دارم واسه همین تمام وقتم به غیر از زمانی که می‌خوابم سر کارم هستم. البته از کارم لذت می‌برم همینطور با اشتیاق کارمو انجام می‌دم و بهش ایمان دارم بنابراین هیچ گله‌ای نیست.

 اول هفته قرار بود یک قرار بسیار مهم با چند نفر هماهنگ کنم. زمانی که انتخاب کردم چهارشنبه ساعت 7 غروب بود چون معمولا این ساعت کار خاصی ندارم.  حالا یک اپسیلون هم فکرشو نمی‌کردم یهویی باخبر بشم بهترین دوستم تو دوران دبیرستان و پیش‌دانشگاهی دقیقا چهارشنبه شب عروسیشه. لعنت بهت اینجا هم باید حالمو بگیری؟! 

خلاصه اینکه هیچ راهی نداشت که بتونم برسم به عروسیش. نه جشن عقدش بودم و نه عروسیش. به این می‌گن رفیق واقعا؟ هرچند که بهش قول دادم یک شب سرش خراب بشم ولی خودم می‌دونم فایده‌ای نداره.

یعنی بی‌اغراق سه سال تو بیخیالترین و دلخوش‌ترین سال‌های زندگیم دوستم بودی. اونقدر که من با تو خندیدم هیچوقت دیگه نخندیدم. سه سال صندلی‌هامون تو کلاس با هم جفت بود و همه مسخره بازیامون با هم. اونهمه آهنگا! تو آفتاب نشستن‌ها و زر زر کردن‌ها. دعواها سر باز بودن یا بستن پنجره! لعنتی خیلی باحال بودیم

 حسین جان عزیزم دوست دیوونه خودم، عروسیتو کلی کلی تبریک می‌گم...

من همون دیازپامم...

امروز 7 فروردین بود و الان ساعت دو شب (جدید) هست و احتمالا یک شخصی جشن عقدش تموم شده و الان گرفته خوابیده. منم مثل هر شب دقیقا دراز کشیدم و کنسرت زنده اندی رو از شبکه pntv میبینم .

هر شب وقتی که اندی میگه چشمای نازت مونده به یادم طاقت دوریتو من ندارم تنگ غروبه دلم گرفته چشمای نازت منو گرفته هیجان زده میشم چون این آهنگ رو خیلی دوست دارم.

من خیلی چیزا رو دوست دارم که یکی از اونا همین وبلاگ زپرتیه که کلی برام خاطره داره و توش خیلی دوستای خوب پیدا کردم, بعضیا اومدن و رفتن بعضیا هم هنوز باهاشون در ارتباطم. ولی همه ادما یه طرف, این وبلاگ منو یاد دختری میندازه که امشب جشن عقدشه و اون زمانی که با همین وبلاگ تو اوج بودم در نقش گرل فرند بنده ایفای نقش میکرد.

اصلا تاحالا گفتم چی شد که اسم این وبلاگ شد دیازپام?! اصلا میدونین اگه همین بشر نبود اسم این وبلاگ میشد (اندیشه ناب) :))))
خیلی رسمیه? خب معلومه, خانم ف هم همینو گفت و گفت آدمو یاد وبلاگای عرزشی میندازه. خب منم با یه اسم اسپرت عوضش کردم و شدم دیازپام

خیلی از پست های قدیمیو که میخونم یاد این (ف) میفتم. نه با ناراحتی نه با حسرت نه با هیچ چیز دیگه, فقط یادش میفتم. من از دیروز مدام پلکم میپره و همکارم میگه که عصبی هست ولی من میگم نیست و خیلی ریلکسم که البته هستم.

آدم باید به دوستاش که ازدواج میکنن تبریک بگه و آرزوی خوشبختی کنه چون که کار خوبیه و مودبانه هست. خب من همینکار رو میکنم و میدونم که میاد و اینجا رو میخونه. بنابراین مجدد بهش تبریک میگم و براش آرزوش خوشبختی میکنم [گل] [گل]


پینوشت: الان 8 فروردین ساعت 10 صبحه (جدید) و من کاملا از خواب بیدار شدم. تو این 6 ساعتی که خوابیده بودم دو رویای مجزا دیدم. اولیش رو حوصله ندارم تعریف کنم چون هم طولانی بود و هم ارزش یادآوری نداره ولی دومی...
خانم ف! لطفا دفعه آخرت باشه که میای به خوابم و منو با این حجم از احساسات میبوسی. البته من مشکلی ندارم (+) ولی میشه توضیح بدی چرا واسم قابلمه کادو اورده بودی?!!

البته فروید میگه ===> +

ولی خودم بخوام تکمیلی بگم, نه از رو خشمه و نه از رو ترس, ماریجوانا هم کلن بیخیال, ولی اموشن های خارج از کنترل رو هستم