سرودی خواند و رفت بی آنکه بداند چه داغی بر دلهایمان نهاد و ما این نهال را مراقبیم تا درختی تنومند شود و امید دارم که و من در این نیمه شب امید دارم که و از اعماق قلبم امید دارم که روزی -شاید زود، شاید دیر- این نهال رشد خواهد یافت در قلب هایی که به وسعت دنیاست و ریشه اش ریشه ی ظلم را خواهد زد آن روز را می بینم و آن را حس می کنم و این احساس مرهمی است بر داغ دلم... |