من هیچوقت عقاید دینی محکمی نداشتم. هیچوقت نتونستم خودمو راضی کنم که یک مومن واقعی باشم. واقعا نتونستم. سعی کردم در مورد اسلام، مسیحیت، یهودیت و حتی بودائیسم اطلاعات جمع کنم ولی هیچکدوم نتونستن ارضام کنن. برای همین به هیچکدوم اعتقاد راسخی ندارم.
شاید مسخره باشه ولی به نظرم دین جنبه‌ی معنوی سیاسته. هرجایی که سیاست نتونسته تسلط کامل بر زندگی مردم جامعه داشته باشه دین وارد عمل شده. و گاهی به قدری قدرت پیدا کرده که حتی سیاست رو هم تحت سیطره خودش دراورده.
به نظرم سکولاریسم یا لائیزم تو یک کشور نه نشونه‌ی پیشرفتگی اون جامعست و نه پسرفتگی. اون حکومت به خاطر این ترجیح داده سکولار باشه چون عامل دیگه‌ای مثل ناسیونالیسم یا یک همچون چیزی تو روح جامعه وجود داره، بنابراین برای اتحاد جامعه نیازی به دین نیست، حتی ممکنه دین به عنوان رقیبی برای اون عامل همبستگی باشه. و مطمئنم اگه اون اهرم به هر نحوی از بین بره یا کمرنگ بشه قطعا دین اولین و مناسب‌ترین آلترناتیو اون حکومته.
حالا نمی‌خوام اینجا در ارتباط با دین و سیاست مقاله بنویسم فقط اینا رو گفتم که تهش بگم با اینکه اصلا با مفاهیم مربوط به دین رابطه‌ای ندارم ولی ماه رمضان رو خیلی دوست دارم. منو یاد بچگیام میندازه. یه حالت معنوی خوشایندی برام داره. چیزی که لذت میبرم و هیجان خاصی وارد زندگیم میکنه. واسه همینه خوشحالم . یه هندسه روحانی از مسائل غیر قابل توضیح. و این عالیه :)