تابستون 92 بود که به شدت دلم می‌خواست برم تئاتر (ترانه‌های قدیمی) محمد رحمانیان رو ببینم. نمی‌دونم چی شد درگیر چی بودم که نرفتم. ولی همیشه تو ذهنم بود و دوست داشتم می‌دیدمش

هفته پیش اتفاقی تو یه کتاب فروشی تو قفسه تئاترها سی‌دیشو پیدا کردم. نمی‌دونین چقدر ذوق کردم. دو بار دیدمش و چقدر لذت بردم. ولی الان که دارم فکر می‌کنم می‌بینم چقدر خوب شد نرفتم. بعد از اجرای فوق العاده  مهتاب نصیرپور که انقدر تاثربرانگیز از (گلی جوراب مردونه) صحبت می‌کرد، علی زندوکیلی بیاد و قطعه رفته رو بخونه، اگه بیهوش می‌شدم کی می‌خواست بیاد منو جمع کنه! :)

چقدر همه عالی بازی کردن. چقدر افتخار می‌کنم به این هنرمندایی که داریم