جمعه اگه زنده بودیم بریم قبرستون...

اولین قرارها همیشه به یاد موندنیه. حتی قرارهایی که آینده‌اش واضح نیست. حتی قرار با کسی که دو ساله می‌شناسیش ولی هیچوقت نتونستی بهش ابراز علاقه کنی. کسی که ازش با خیلیا حرف زدی ولی وقتی جلوش قرار گرفتی، حرفی برای گفتن نداشته باشی. سخته که نتونی تصمیم بگیری. و از اون سخت‌تر، نوشتن حرفاییه که هیچوقت روت نمیشه‌ بگی، ولی جایی بنویسی که می‌دونی امکان داره بخونتشون...

نه کافه، نه رستوران، نه دریا و پارک. پیشنهاد عجیب و جالب برای اولین date. قبرستون. همه چیزش دوست داشتنی بود، حتی پیرزنی که میاد و واسمون آرزوی خوشبختی می‌کنه و میره...

با آدمای خاص، باید جاهای خاص رفت

پ.ن: همینکه دو دل باشی که دکمه انتشار رو بزنی یا نزنی، هیجانیه که تزریق می‌کنه به زندگی. هیجان خوب. مثل آدمای خوب...