در باب ازدواج

امشب میخوام کاملا یکهویی و بی دلیل پیرامون مقوله ازدواج صحبت کنم. واقعیتش تا یک دقیقه پیش هم فکر نمیکردم در این مورد بخوام پست بذارم و فقط میخواستم چیزی بنویسم ولی در کسری از ثانیه صاعقه ای بر من دمید و شوری در من وزید که چشم انداز خودم را در این باب تشریح کنم

از قدیم گفته اند آنچه کند جوانان را رو به مزاج، ازدواج است ازدواج است ازدواج. همین کلمه ثقیل و مبهم. حالا آیا بنده قصد ازدواج کرده ام؟ خیر! چرا؟ نمیدانم!

 چند ماه پیش در عروسی یکی از همکلاسیان دبیرستانم دوستان قدیمی را دیدم و متوجه شدم هر کدام یکی دو باری ازدواج کردند ولی من حتی یک بار هم تجربه خواستگاری خشک و خالی را ندارم

هر روز هم خبر بچه دار شدن یکی از دوستان قدیمی  را میشنوم. برایم دور از ذهن است که چطور فلانی زن گرفته هیچ، حالا یک بچه هم دارد.البته این موضوع در 30 سالگی عادی هست ها، من غیرعادی ام!

همه دوستهایم که هیچ، همه ی دوست دخترهایی که در طول عمر بابرکتم داشتم هم ازدواج کرده اند و الان سر خانه زندگیشان هستند آنوقت من ساعت 2 شب نشسته ام و پازل فلسفه ازدواج را کنار هم میچینم تا شاید سردربیاورم

آقا مگر میشود فقط یک نفر را انتخاب کرد؟! حداقل کاش میشد مثل لگو چند نفر را با هم ترکیب کرد و از هرکس چیزی برداشت و یک انسان جدید ساخت و با تمام وجود عاشق این موجود جدید شد

تا وقتی این فناوری بوجود بیاید ترجیح میدهم به همین زندگی دلبخواهی خودم ادامه بدهم. هنوز یه 20 سالی جا دارم که منتظر پیشرفت علم بمانم. یا شاید چندسال دیگر وقتی یک پیرکفتار شدم، دلایل قانع کننده تری برای ازدواج پیدا کنم!